De mensen en hun Mauritshuis
klusjesmannen lopen in en uit
Sinds 1 augustus 2001 wonen Marian (51), Mark (50) en Thomas
(10) in dit huis. Jarenlang waren ze "latters" en bijna buren, met
drie kleine huisjes tussen hen in. Mark is gelukkig met zijn riante atelierruimte
op de eerste verdieping. Marian krijgt haar eigen werkkamer op de tweede verdieping.
Maar zover is het nog niet. Ook al leven ze er gerieflijk,
behalve de stoere voetbalkamer van Thomas is er nog geen ruimte helemaal gereed.
De bouwmaterialen en de ingepakte verhuisdozen staan nog kriskras verspreid
door het huis en de timmerlieden, de loodgieters en andere klusjesmannen lopen
in en uit. Maar er is al heel wat verstouwd. Het huis was nl. opgedeeld in
drie appartementen en is nu weer teruggebracht tot één geheel.
De linoleumvloer in de woonkamer is vervangen door prachtig eiken. Het verlaagde
plafond, dat de ruimte een beetje het aanzien gaf van een platte doos, is
gelukkig verwijderd.
De kamer oogt nu ruim en licht. Het dak moest vernieuwd.
De gevel is -samen met die van de buren- grondig en wonderschoon gereinigd,
ook al hebben ze daar wel drie maanden voor in het donker moeten zitten, omdat
een gigantische keet pal voor de ramen stond. Tot Marians grote spijt bevat
het huis nauwelijks originele details. Des te trotser is ze daarom op de klapdeuren
in de hal van authentiek geslepen glas met mooie motieven.
De mensen en hun Mauritsstraat
ontgroening met oudjaar
De bewoners in de straat vind ik een prettige mix.
Opvallend is de stilte, de grote hoeveelheid honden en het feit dat er altijd
wel ergens wat wordt verbouwd. Vergeleken met mijn oude plek leven de straatgenoten
hier meer achter hun eigen deuren. Het contrast is groot: voorheen een klein
huisje met een grote gemeenschappelijke tuin, waar je mekaar voortdurend trof.
Je wist het als er iemand jarig was, als iemand uit of thuis was. Hier staat
het binnengebeuren meer centraal en mijn tuin is maar klein en ingesloten
tussen de hoge huizen (het buiten zitten was even wennen, want dan is het
opeens wel gehorig). Ik zie letterlijk minder lucht. Ik merk doorgaans weinig
van de mensen die om mij heen wonen. Nu weet ik soms niet eens of de buren
op reis zijn. Toch bevalt het me hier prima. Ik zou absoluut niet meer terug
willen.
Ik geniet zeer van de website (sinds mijn computer eindelijk functioneert),
maar het is wellicht ook tekenend voor deze straat, dat bijvoorbeeld een kind
via de website op zoek gaat naar een speelkameraadje in plaats van de voordeur
uit te lopen. Een happening als een straatfeest of een concert juich ik toe.
Afgelopen oud en nieuw werden Mark en Marian overvallen
door een flinke groep Mauritsstraters die er een gewoonte van maakt nieuwkomers
op deze manier te "ontgroenen" en tegelijkertijd het hele huis even
te inspecteren. Ze vonden het een geestige actie en voelden zich in één
klap helemaal ingeburgerd.
<<<terug