'Hè hè, eindelijk!' roept Judith uit als we haar vragen om een interview voor de straatsite. Hoezo eindelijk? 'Omdat we hier al twee jaar wonen en nog steeds is er niemand langs geweest. Ik vind de deurtjes op de site zo leuk.'
Tikkeltje ongeduldig misschien? Sommige mensen wonen hier al twintig jaar, sputteren wij tegen. Maar dan is het interview al begonnen. Even voorstellen: Judith (42), organisatieadviseur en Paulien (52), beleidsmedewerker. Ouders van Leah (6) en Isaac (5) en verzorgers van wisselende pleegkinderen. Judith: 'Ik ben dol op kinderen. Ik zou er het liefst zes in huis hebben.' Paulien beaamt het lachend.

Paulien, Isaac op de rug gezien, Judith en Leah.

Het is aanstekelijk: deze dames bruisen van de energie. Als u ze niet zo vaak op straat aantreft, komt dat waarschijnlijk omdat ze thuis allerlei creatieve dingen zitten te doen. Zo heeft Judith, die als zelfstandig adviseur werkt in de zorgsector, onlangs een uitgeverij opgericht. En zelf het boek uitgegeven dat ze samen met Paulien, in haar vrije tijd, geschreven heeft over het gebruik van foto's bij veranderingsprocessen in de zorg. Paulien: 'Als je beelden gebruikt kunnen gesprekken opeens heel anders verlopen. Mensen komen met nieuwe invalshoeken. Dat komt omdat de linker hersenhelft, de intuïtie, ook gaat meedoen. Zo'n werkvorm helpt om de zaken open te breken.'
Judith is geïnteresseerd in zorgvernieuwingsprojecten op allerlei gebied, 'Zolang het maar niet te regulier is.' Lekker moeilijke gevallen, daar houdt ze van: ingewikkelde syndromen, samengestelde handicaps. Doven met psychiatrische problemen bijvoorbeeld. of mensen met hersenletsel door een ongeval. Paulien werkt bij een beroepsvereniging en kenniscentrum voor de verzorging. Ze doet er 'innovatieve projecten met helpenden en verzorgenden.' Zij gaat er, kortom, voor zorgen dat wij als moderne bejaarden over 20 jaar ook echt krijgen wat wij vragen.
Maar ook thuis zijn ze altijd dingen aan het maken. Paulien: 'Wij zijn een familie die veel zelf doet. Knutselen, dingen maken van gevonden materialen. Vorig jaar hebben we op onze zomervakantie takken in het bos gezocht die op dieren leken, en die beschilderd. Het jaar daarvoor maakten we kralen van papier.' Pauline is van de software: die doet bijvoorbeeld aan papier-maché. Judith, van de hardware, heeft een timmerwerkplaatsop de bovenverdieping. We zitten trouwens aan een prachtige houten tafel, met zelf ingelegd keramisch mozaiek.

Hebben de kinderen ook zoveel hobbies? Paulien: 'Leah houdt erg van knutselen en van tekenen. Maar ook van touwtjespringen en skaten. En ze zit op circus Jopie, waar ze aan de trapeze of in de gordijnen hangt.' En Isaac? Die houdt van beestenbotten en is een dingenzoeker. Hij wil uitvinder worden, wat ook zo hoort als je vijf bent.
En dan nog de straat. Die bevalt goed. De ligging, de stad dichtbij, het park. Voor de grote beuk aan het begin van de Emmalaan reden ze trouwens al om nog voordat ze hier kwamen wonen. Het meisje van de overkant past op en een buurman heeft al eens een pleegkind opgevangen dat eerder thuis was dan gepland. Een overbuurvrouw zorgde in de zomervakantie voor de planten en dieren van maar liefst vijf gezinnen. Toch zouden ze best nog wat meer met de straat willen doen. Wat mensen beter leren kennen. Liefst door middel van een creatieve bezigheid. Is er geen straatkoor? informeert Paulien. Nee, helaas, dat is al enkele jaren geleden opgeheven. Maar toch, mijmert Judith, vooral voor de kinderen zou het leuk zijn om andere kinderen te leren kennen. Opperde laatst niet een bewoner in een deurtjesinterview iets over het organiseren van een kinderstraatfeest? Dat zou geweldig zijn! Judith: 'De kinderen kunnen dat zelf wel meehelpen organiseren.' Goed idee, dames. En dan misschien een workshop stokkendieren verven?

KK 11 maart 2007