collage Kitty Kilian

Hoog water

Utrecht, 1 juli 2007

Ongelooflijk wat regende het weer hard vannacht. Soms weet je met die wolkbreuknachten niet meer goed of het echt is of dat je het droomt. Als ik tussen de wapperende vitrage door het donker glimmende balkon oploop en het water staat tot aan de eerste etage dan weet ik nu nog wel dat het een droom is. Maar als ik dan wakker schrik van een knetterende donderslag en ik loop echt het balkon op, dan ook zijn die uit de hemel vallende bakken water indrukwekkend. Het water spuit door de regenpijpen en neigt af en toe over de dakgoot te golven. Er valt in zo’n nacht rustig een halve meter water. En dan die onheilspellende zwoelte. Een kleine inspanning en je zweet al. Doet me denken aan die film Body Heat uit 1981, met Kathleen Turner en William Hurt. Een film vol zwoel en zweet die zich voornamelijk afspeelt op en rond Miranda Beach in Florida. Maar hier in de Utrechtse nacht is de dreiging niet minder. Waar gaat het heen. Zullen wij hier straks ook, als in New Orleans, met bootjes door de straat varen op zoek naar ons huisdier of onze drijvende antieke staartklok? Een waanzinnig idee dat al dat afgesmolten poolkapijs hier straks in de straat staat. Dat het zoute water tegen onze vensterbanken klotst als wonen we in een verzakkend Venetië. Barbecuen op het grinddak met in de straat gevangen sardines? Een raar beeld. Ze zeggen dat straks Amersfoort aan zee ligt. Nou, dan staan wij er straks dus middenin! Hebben we dan wel genoeg lantaarnpalen om al onze bootjes aan vast te maken?

Mau van Straaten