Bang voor mijn heupen


Kom maar eens door
het Wilhelminapark heen!

Mauritsstraat, 14 februari 2010

Mijn hele leven ben ik al dol op sneeuw. In de afgelopen 86 jaar zijn er al wat winters voorbij gegaan waarin ik met kinderen uit de straat, uit mijn klas, later met mijn eigen kinderen en zelfs met mijn kleinkinderen een sneeuwpop maakte. Echt sneeuw, moet u weten, ik vind het geweldig. Het maakt de wereld zo stil en rustig en het doet me altijd aan vroeger denken. Als ik nu door het raam kijk en ik zie de witte Mauritsstraat dan denk ik bijvoorbeeld aan mijn moeder en hoe zij de boodschappen op de slee van de Centra naar huis trok. Zoveel boodschappen waren het niet, maar mijn moeder was door sneeuw net zo gek te krijgen als ik, dus als het even kon bond ze Splinter, onze hond, ook nog voor de slee. Dan zat ik achterop en voor mij stond de boodschappentas en het rekje met twee melkflessen en een fles vanille vla. Deze winter kijk ik wat anders naar de sneeuw. Ik vind het nog steeds heerlijk en een witte winter kan mij haast niet lang genoeg duren, maar ik ben zo bang voor mijn heupen. Of het nu aan mij ligt dat weet ik niet maar ik hoor en lees niet anders dan over botontkalking en gebroken heupen bij ouderen zoals ik. Vooral bij vrouwen boven de 70 schijnt het voor te komen en ik ben daar al 16 jaar overheen. Het beste tegen die ostoporeuse (of hoe schrijf je dat) schijnt te zijn dat je dagelijks goed beweegt. Wandelen is het geheim en daar ben ik gek op. Maar nu kan dat dus niet. Met dit weer is de kans dat ik val en mijn heup breek groot. Want ook mijn rollator kan behoorlijk slippen. Daar krijg je geen winterbanden onder, zoals mijn "dure" schoonzoon onder zijn Saab. Al zou ik maar een blokje om kunnen met mijn rollator, dan zo ik zo blij zijn. Maar niemand veegt mijn stoep en de buren vegen ook hun stoep niet en bij die daarnaast is het echt helemaal een spekgladde ijsboel. Dus ik ben naar buiten gegaan om mijn stoep te vegen. Maar dat is best wel griezelig, want ik raak maar zo uit mijn evenwicht. Hier schuin tegenover, daar vegen de kinderen iedere dag de stoep en strooien ze zout. Als ik nou maar een paar van die buren op een rij naast mij had wonen, dan kon ik weer eens naar buiten om een eindje te wandelen. Misschien mag ik aan uw website vragen of u de mensen wilt vragen om af en toe hun stoep te vegen en te strooien. Dan kunnen de aller oudste vrienden en vriendinnen uit de straat met z'n allen weer eens een blokje om, of misschien zelfs helemaal naar de winkel.

Met vriendelijke groet,

mevrouw M. van Straaten

(die foto dat ben ik niet hoor)